Van Moderedactie naar Meditatiekussen

In een vorig leven, toen ik nog editor-in-chief was bij verschillende lifestyle en modebladen, draaide mijn wereld rond bedrijvige redacties, deadlines, ontmoetingen met interessante mensen (en ook wat minder leuke), designer items, reizen, cocktailfeestjes, persdiners, noem maar op. Het was een bijzondere bubbel, die er van buitenaf vaak benijdenswaardig uitzag. Twee jaar geleden nam ik afscheid van dat leven. Wat ik wel had verwacht, namelijk dat ik het ontzettend zou missen, gebeurde... niet. Natuurlijk moest ik 'afkicken', zoals ik het noemde, maar vooral merkte ik een groeiend gevoel van opluchting.

Twijfels
Hoe langer ik mijn tijd doorbracht in de mediawereld, hoe sterker het gevoel me bekroop dat ik niet helemaal op mijn plek was. Ik begon te peinzen over wat precies de aanleiding was voor die twijfels. Was het misschien mijn leeftijd? Vijftig kwam eraan, en is inmiddels gepasseerd, en tijd om na te denken had ik zeker (de lockdown, weet je nog?). De economische verschuivingen in de bladenindustrie zorgden voor meer tijd achter spreadsheets en minder tijd voor creativiteit. En dan was er nog de nasleep van een traumatische gebeurtenis, een paar jaar eerder toen ik ‘s nachts op straat achtervolgd en gestoken werd door een verwarde man. Om met de PTSS die ik daaraan overhield om te gaan, was ik weer gaan mediteren, en had de nodige therapie en coaching gevolgd. Mijn wereld was door die nasleep en door de coronaperiode een stuk kleiner geworden. Ik had letterlijk en figuurlijk meer tijd met mezelf doorgebracht. En hoe meer ik 'naar binnen keek', hoe duidelijker het werd dat ik in beweging moest komen.

Je bent zelf een merk
Ik vond mijn werk altijd boeiend en nooit voorspelbaar, hoewel er ook genoeg tijd werd besteed aan minder opwindende taken zoals vergaderen of budgetteren. Toch begon er iets te verschuiven. Ik merkte dat ik meer betrokkenheid voelde bij het maken van het grote Mental Health nummer dan het grote Modenummer. Ik haalde mijn voldoening vooral uit de persoonlijke gesprekken met relaties en collega’s, uit het geven van lessen of presentaties, uit het ondersteunen van redacteuren of stagiaires en uit stressmanagement.
Ondertussen werden er andere competenties belangrijk op de werkvloer. Hoofdredacteuren werden geacht ook een merk te worden. Voor sommige collega's ging dat vanzelf. Zij hadden geen enkele moeite om zichzelf te profileren, te fotograferen of te promoten. Voor een introvert als ik, een INFP-A als je de Myers-Briggs persoonlijkheidstests mag geloven, was dat minder vanzelfsprekend. De druk om mezelf via social media constant naar voren te schuiven, werkte verlammend. Een volle zaal toespreken? Geen probleem. Mezelf als personal brand de ether in slingeren? Dat kostte bakken energie.

Onder mijn neus
Ik hoorde mezelf in privésfeer vaker klagen over werk, en toen ik op zondag begon te stressen omdat ik maandag weer naar de redactie moest, wist ik dat ik niet afslag burn-out moest hebben.
Ik had hulp nodig. Maar hoe? Hoe volg je je innerlijke roeping? Ik besloot een traject te volgen bij een arbeidscoach. Na het eerste gesprek, waarin we een soort kaartspel speelden en ik vragen beantwoordde over mijn drijfveren, merkte ze op: 'Grappig, het woord media is geen enkele keer gevallen.' Dat was een grote eye-opener.
Maar wat dan wel? Wat was het wat ik eigenlijk al mijn hele leven deed? Waarvoor kwamen mensen naar mij toe? Wat bevond zich vlak onder mijn neus, en vond ik niet meer dan normaal? Het feit dat ik al sinds mijn puberteit zelfhulp- en mindset boeken verslond en jaarlijks workshops en retreats volgde. Dat mijn vrienden en ook compleet vreemden mij wisten te vinden voor hulp bij relaties, onzekerheid, in stress, voor troost, voor een oppepper. Dat wat ik dan vroeg of zei, een heel ander licht op hun ‘probleem’ scheen? Ik had nooit stilgestaan dat dit gegeven ook werk zou kunnen worden. Hoe meer ik er over nadacht, hoe meer het klopte en hoe meer het een serieuze mogelijkheid werd.
Natuurlijk liet ook het duo Twijfel & Onzekerheid van zich horen: ‘Je gaat deze baan toch niet opzeggen? Je werk, je zekerheid, je inkomsten, je hypotheek, je blitse leven? En dan, word je coach? Je bent gek, nu nog?’

De diepte in
Ondanks hun getetter zette ik door. Ik verkocht mijn huis, stopte mijn werk en werd toegelaten tot een tweejarig Mindfulness Meditation Teacher Certification Program (MMTCP) bij mindfulness-pioniers Tara Brach en Jack Kornfield. Ik rondde een jaaropleiding tot NLP-practitioner af, volgde passende coaching workshops, cursussen en trajecten en ging all in. Ik dook de diepte in, ging door de mangel, de wasstraat, en onderging alles terwijl ik werd opgeleid en getraind. Pittig? Zeker. Eng? Ook. En tegelijkertijd voelde ik me beter en energieker dan jaren
In die stap van hoofdredacteur naar coach heb ik geleerd dat alles begint bij zelfreflectie. Zonder zelfreflectie geen beweging. Bij stress, twijfel of andere emotionele ongenoegens is het juist belangrijk om een eerlijk gesprek aan te gaan met jezelf. En het is nooit erg om hulp van buiten in te roepen want niets is zo verhelderend om eens vanuit een ander perspectief te kijken. Mijn grootste inzicht? Dat die zogenaamde comfortzones van ons slechts een illusie zijn. Daar uitstappen lijkt eng, met de nadruk op lijkt, maar het weegt in de verste verte niet op tegen de voldoening en nieuwe mogelijkheden die erop volgen.

Heb je ook behoefte aan een ander perspectief? In een coachsessie ontdek je welke patronen en overtuigingen je leven nu sturen. Maak een afspraak voor een kennismakingsgesprek of meer informatie via onderstaande button.